Brutalizm to nie tylko styl architektoniczny, to manifestacja siły formy poprzez czysty, rygorystyczny narracyjny wzór. Kluczowe dla tego nurtu są monochromatyczne odcienie i tekstura, które wspólnie tworzą unikalny język wizualny. Począwszy od lat 50. XX wieku, brutalizm zyskiwał na popularności, a jego wpływ sięgał lat 70. XX wieku. Wśród wybitnych przedstawicieli tego ruchu znaleźli się włoscy architekci Lina Bo Bardi i Clorindo Testa, amerykański projektant Paul Rudolph oraz japoński architekt Kenzo Tange
Lina Bo Bardi: rewolucjonistka architektury
Lina Bo Bardi, włoska architektka, to postać wyjątkowa w świecie brutalizmu. Jej projekty, takie jak Muzeum Sztuki Nowoczesnej w São Paulo, były nie tylko znaczące dla ruchu brutalistycznego, ale także dla historii architektury jako całości. Fascynacja formą, kontrastem i surowością była dla niej sposobem na wyrażenie unikalnej wizji przestrzeni.
Paul Rudolph: nowator formy
Paul Rudolph, amerykański projektant, stał się ikoną brutalizmu dzięki swoim nowatorskim podejściu do formy i struktury. Jego dzieła, takie jak Yale Art and Architecture Building, eksperymentują z geometrią i proporcjami, tworząc przestrzenie, które rzucają wyzwanie tradycyjnym koncepcjom architektonicznym.
Kenzo Tange: poetyka betonu
Kenzo Tange, japoński architekt, wprowadził poetykę brutalizmu do orientalnej estetyki. Jego projekt budynku Yoyogi National Gymnasium w Tokio to przykład harmonii między surowością formy a delikatnością japońskiej tradycji. To zderzenie dwóch światów architektonicznych przyczyniło się do globalnego rozwoju brutalizmu.
Glamora: nowoczesna interpretacja brutalizmu
Marka Glamora podejmuje wyzwanie reinterpretacji brutalizmu w dziedzinie wzornictwa. Ich wzory nie tylko oddają hołd historycznej wizji przestrzeni, ale również wprowadzają nowoczesne elementy. Neutralne odcienie i efekty chiaroscuro, które Glamora wykorzystuje, nadają ekspresyjnego opanowania ich projektom, podkreślając jednocześnie dynamikę między solidami a pustkami. Oryginalne geometryczne kompozycje, żyłowanie i elementy graficzne w ich projektach są jak ruchome puzzle, tworząc za każdym razem nowe, inspirujące wizualne reprezentacje dziedzictwa brutalizmu.
Źródło: https://www.glamora.it/en/diary/inspirations/beyond-form-neo-brutalism